پارکر جِی. پالمر۱ (Parker J. Palmer)، در ۲۸ فوریه ۱۹۳۹ در شهر شیکاگو به دنیا آمد. او در رشته‌های فلسفه و جامعه‌شناسی در کالج کارلتون تحصیل کرد و نهایتا دکتری خود را در رشته جامعه‌شناسی از دانشگاه برکلی در کالیفرنیا دریافت نمود. او پس از انتقال به دانشگاه جورج‌تاون علاوه بر حفظ کرسی استادی، درگیر فعالیت‌های مطالعاتی و نگارشی شد. پالمر، بنیانگذار و عضو ارشد بازنشسته «مرکز شهامت و نوسازی» است که برنامه «شهامت تدریس» را برای معلمان دبستان و دبیرستان از سراسر کشور امریکا اجرا می‌کند. این برنامه به طور همزمان برای سایر حرفه‌ها از جمله پزشکی، حقوق، وزارت و امور خیریه نیز برگزار می‌شود.
از پالمر، ده‌ها شعر و مقاله و البته ده کتاب منتشر شده است و تا کنون بیش از دو میلیون نسخه از آثار او که به ده زبان ترجمه شده‌اند، به فروش رسیده است. همچنین ۱۳ دکترای افتخاری و ۲ جایزۀ مختلف از انجمن مطبوعات آموزشی ملی، دریافت نموده است.
در سال ۱۹۹۸، پروژۀ رهبری با نظرسنجی از ده هزار آموزشگر در سطح ملی، او را جزو ۳۰ رهبر بسیار تاثیرگذار در آموزش عالی در دهۀ اخیر و یکی از ۱۰ چهرۀ کلیدی که برنامۀ کاری معلمان را مشخص می‌کنند، معرفی نمود.
پالمر در سال ۲۰۱۰، جایزۀ «ویلیام راینی هارپر» را که پیش‌تر به مارگارت مید، مارشال مک‌لوهان، پائولو فریره و امیل ویزل نیز اعطا شده بود، دریافت کرد.
در سال ۲۰۱۱، اوتنه ریدر (فصل‌نامۀ فرهنگی-سیاسی آمریکایی) او را در زمرۀ «۲۵ ایده‌پردازی که جهانتان را تغییر می‌دهند» قرار داد.
بیش از دو دهه است که کمیسیون اعتباربخشی آموزش عالی پزشکی، جایزۀ «شهامت تدریس» و «شهامت رهبری» پارکر جِی. پالمر را سالانه به مدیران نمونۀ برنامه‌های رزیدنتی پزشکی، اعطا می‌کند.
در سال ۲۰۰۵، کتابی نیز با عنوان زیستنِ پرسش‌ها: مقالاتی ملهم از آثار و زندگی پارکر جِی. پالمر منتشر شده است. او زاده و بزرگ‌شدۀ شیکاگو است و در مدیسون ویسکانسین زندگی می‌کند.
برخی آثار پارکر جی. پالمر:
- شهامت تدریس: سفری به دنیای درون معلم (۱۹۹۷- ۲۰۰۷- ۲۰۱۷) -- {به فارسی توسط انتشارات هوش ناب منتشر شده است.}
- قلب آموزش عالی: فراخوانی برای نوسازی (۲۰۱۰)
- تمامیت پنهان: سفری به سوی زندگی یکپارچه (۲۰۰۴)
- بگذار زندگی‌ات سخن بگوید: شنیدن صدای شغل و پیشه (۲۰۰۰)
- زندگی فعال: معنویت کار، خلاقیت و مراقبت (۱۹۹۰- ۱۹۹۹)
یادداشتی از پارکر پالمر: تاملاتی درباره میراث
در سن و سالی هستم که دیگران از من می‌پرسند مایلم چه میراثی را از خود بر جای بگذارم. همواره پاسخ می‌دهم: «این میراث من نیست- میراث ماست». این میراثی جمعی است که با همه کسانی که برنامه «شهامت و نوسازی» را طراحی و ارائه می‌کنند و همه آن‌هایی که در آن شرکت می‌کنند، ساخته می‌شود.
به عنوان یک نویسنده، همیشه مایل بودم ایده‌هایم را به جریان بیندازم تا مردم بتوانند از آن‌ها استفاده کنند. در بیست سال گذشته نیز در «مرکز شهامت و نوسازی» همین کار را انجام داده‌ام. ما در کنار هم، چیزی را خلق کرده‌ایم تا مردم بتوانند به وسیله آن، ایده‌هایش را تا پایان عمر همراه داشته باشند و چه به طور «درونی» و چه به طور «بیرونی» در زندگی خود پیاده کنند. برنامه‌های ما به بسیاری از مردم اجازه داده از راه‌های مختلف، بینش‌هایی را توسعه داده و اقداماتی را انجام دهند تا دنیایمان را به مکانی بهتر تبدیل کنند.
باورم این است که موفقیت این مرکز را باید از طریق توانایی‌اش برای جذب افراد شایسته، متعهد و دغدغه‌مندی که برای خدمت به انسانیت تلاش می‌کنند، سنجید. یعنی درست همان افرادی که ما توانسته‌ایم جذبشان کنیم. بنابراین به زعم من، ما موفق شده‌ایم.
در مورد نوشته‌هایم چطور؟ در دفتر کارم، دو کتابخانه - هر کدام شامل سه طبقه - وجود دارد که به طور کامل با کتاب‌هایی که نوشته‌ام و با ویرایش‌ها و ترجمه‌های آن‌ها پر شده است؛ همچنین کتاب‌هایی که مقدمه یا فصولی از آن را نوشته‌ام و مطبوعاتی که مقالاتم را چاپ کرده‌اند. اما کلماتی را که در صفحات کتاب‌ها و قفسه کتابخانه قرار دارند، میراث خود نمی‌دانم.
میراث، باید چیزی زنده باشد. آنچه برایم اهمیت دارد آن است که مردم، کلامم را با روش منحصر به فرد خود در زندگی‌شان به کار می‌گیرند و به اجتماعات، موسسات و جامعه بزرگتر منتقل می‌کنند. بدون همکاری عمیق و بلندمدت «مرکز شهامت و نوسازی»، هیچ یک از آن‌ها در این مقیاس، قابل حصول نبود. من تا ابد مدیون لطف همکاران، دوستان و شرکت‌کنندگان خواهم بود.
اما در مورد میراث شخصی‌ام، امیدوارم که شوخ‌طبعی، حُسن نیت و بخشندگی باشد. امیدوارم که دیگران بگویند ما در کنار هم بسیار خندیده و بسیار مهربانی کرده‌ایم و منبعی سرشار از روح و احساس ساخته‌ایم که هر کسی می‌تواند از آن توشه‌ای بردارد. من نمی‌توانم میراثی بهتر از این تصور کنم.
پارکر جی پالمر
