"چه زمانی بازنشسته خواهی شد؟" "چرا هنوز هم مشغول کار هستی؟" اینها سوالاتی است که اغلب از خودم می پرسم و هر بار که نشانه های پیر شدن را در چهره ام دنبال می کنم، بیشتر نگران می شوم که آیا وقت بازنشستگی من فرا رسیده است؟
در آخرین سفر هوایی که برای رسیدن به دانشگاه ایالتی داشتم، یک دانشجوی جوان در کنارم نشسته بود وقتی مشغول صحبت شدیم او با اشتیاق از درس هایش، اهداف و برنامه هایش صحبت می کرد. از من پرسید، "شما چه کار می کنید؟" و من پاسخ دادم "من برای شما کار می کنم" و وقتی کنجکاوتر شد گفتم که کار من کمک به اساتید برای ارتقای سطح کیفی کلاس های درسشان است. در واقع من به مدرسین کمک می کنم که بهتر و موثرتر درس بدهند.
دانشجوی جوان به هیجان آمد و گفت اتفاقا درسی دارد که بسیار دوست می دارد. هم کلاس درس برایش جذاب است و هم انجام تکالیف و مطالعه محتوای درس. گفت که درس را فقط برای نمره نمی خواند بلکه آن را واقعا دوست دارد. کنجکاو شدم بدانم استاد درس کیست و وقتی نامش را گفت ناخودآگاه لبخند شادمانه ای زدم. البته به آن دانشجو نگفتم که استاد آن درس، از شرکت کنندگان کلاس های درس خود من بوده است. یادم می آمد که سالها پیش او به کلاس درس من آمد زمانی که هنوز تازه کار بود و تجربه زیادی در امر تدریس نداشت. اما آنچه احتمالا او را از یک مدرس تازه کار و بی تجربه تبدیل به یک استاد عالی کرده که امروز یک دانشجو با چنین شوق و اشتیاقی از کلاس درس او صحبت می کند، علاقه زیاد او به یادگیری، گشودگی ذهنش به انتقاد، و عشقش به شغلش بوده است. چیزی که آن زمان نیز می شد به خوبی دو او دید.
با خودم اندیشیدم این یک نشانه است از اینکه من می خواهم و دوست دارم و باید هنوز به کار ادامه بدهم. چرا؟ برای اینکه هنوز کاری که می کنم و شغلی که دارم می تواند تغییر ایجاد کند. شغل من کمک به اساتید دانشگاه برای آموختن نحوه صحیح ارتباط با دانشجویان، بالا بردن سطح و کیفیت تدریس شان است. من به مدرسین کمک می کنم که یاد بگیرند، یادگیری در ذهن دانشجویان چطور اتفاق می افتد، روش های تدریس موثر چیست و چطور باید یک کلاس درس را به نحو موثری اداره کرد. حالا این شاهد زنده از دانشجویی که سر کلاس یکی از شاگردان من نشسته است، به من می گوید که آنچه انجام می دهم، واقعا موثر است و می تواند تغییر ایجاد کند.
وقتی مثل من 75 ساله باشی یعنی چیزی حدود 657000 ساعت را سر کلاس درس گذرانده ای. اگر دانشجویی داشته باشی که به طور هفتگی 3 ساعت سر کلاس تو حاضر بوده آن هم به مدت دست کم 15 هفته (یک ترم تحصیلی) و آن دانشجو 6 ساعت دیگر را نیز صرف مطالعه و انجام تکالیف درس تو کرده این یعنی 135 ساعت از زندگی یک دانشجو. شاید برای ایجاد تغییر در زندگی یک نفر، زمان زیادی نباشد اما این کل زمانی است که تو در اختیار داری برای اینکه بتوانی هر آنچه لازم است را به او منتقل کنی. دانش، مهارت و اندوخته هایت را نثارش کنی و در او انگیزه یادگیری، حس کنجکاوی و شوق آموختن را زنده نگه داری.
البته که بسیاری از معلمین و مدرسین جوان و تازه کار، شغل خود را با عشق و اشتیاق فراوان آغاز می کنند آنها بر این باورند که می توانند و باید بر زندگی تک تک دانشجویانشان تاثیر بگذارند اما با گذشت سال ها، یک مدرس با تجربه می داند که نهایت کاری که می تواند انجام دهد آنقدر ها بزرگ نیست، او نمی تواند کل زندگی یک فرد را عوض کند، نمی تواند تغییرات بزرگی در زندگی دیگران صورت دهد اما می تواند تغییر کوچکی ایجاد کند. حتی باتجربه ترین معلم ها نیز هنوز باور دارند که همچنان می توانند تغییر ایجاد کنند هرچند که این تغییر بسیار کوچک باشد.
و من همچنان به کارم ادامه می دهم با این امید و آرزو که هنوز بتوانم تغییری ایجاد کنم و این چیزی است که اهمیت دارد چراکه وقتی معلم می شوی، به ایجاد تغییر ایمان داری و این ذات معلمی است.
نوشته: پروفسور مریلین ویمر (با کمی تغییر)
